El Mochuelo.

Escolios de un ácrata civilizado. 

Aguinaldo dos monxes de Sobrado

"Pero recojamos de nuevo el tema de la concepción y del parto virginal. A lo mejor, analizándolo cuidadosamente, descubrimos el milagro anunciado por el profeta si examinamos con atención tantos aspectos portentosos y admirables que lleva consigo. En efecto, aquí hallamos misteriosamente una longitud que se acorta, una anchura que se estrecha, una altura que se rebaja, una profundidad que se rellena. Encontramos a la luz apagada, a la palabra enmudecida, al agua sedienta, al pan hambriento. Si observas bien, verás que al Poderoso lo gobiernan, al Sabio le instruyen, al Fuerte lo defienden, a Dios le dan de mamar, y eso que él alimenta a los ángeles. Escucharás el llanto de quien alienta al afligido. Si te fijas detenidamente, advertirás que la alegría se entristece, la confianza tiembla de miedo, la salvación padece, la vida muere, la fortaleza se debilita. Y todavía percibirás algo no menos maravilloso: la tristeza contagiando alegría, el pavor dando ánimo, el sufrimiento salvando, la muerte dando vida, la debilidad vigorizando.» (San Bernardo)

Feliz navidad 

Tu Ne Cede Malis 

Culpa, miña amada que odio

A culpa é un sentimento tan vello coma a humanidade, que nos acompaña a todos permanentemente e que precisamos entender. Sentimos culpa porque... Sabemos que algunhas das nosas accións asemellan ser coma unha bomba, pode chegar a destruír  a alguén. Este sentimento quedará en nós coma unha lapa, permanecerá con nós e nunca o esqueceremos. É moi sinxelo intentar fuxir dela con xustificacións, culpando a outros ou negándoo. Ela non che deixara e ti tampou co a ela. Ao longo da vida os encontraredes innumerables veces. Porque intentamos evitala? Despois de todo é a base esencial que nos axudará a madurar coma se fose unha profesora. Cada unha das súas leccións fará que teñamos menos encontros con ela. Menos mal que a culpa existe, senón o ser humano non sería o mesmo. Coma unha amante que me odia quero que segas comigo, culpa. Os que din que todos somos diferentes se equivocan en algo, algo nos segue a todos, culpa. Sento dicir isto pero por moitas boas acc ións que fagamos ou se creemos que somos mellores persoas, ela non desaparecerá, estará alí para lembrarnos de que non somos Deuses, culpa. As situacións de preescolar “ É culpa súa non miña” eran contraditorias. Ambos a teñen e os demais non escapan dela, culpa. Sen culpa non somos culpables. Sen culpa non podemos chorar de alegría ou pena cos nosos. Sen culpa non somos humanos. Non te afastes nunca, culpa, miña amada que odio.

Mateo Ferreira  Fernández. 

Let's be careful out there